THE CANDIDATE

0 Shares
0
0
0
0

DOWN TOWN

THE CANDIDATE

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΙΩΤΗΣ

Ο νέος υποψήφιος δήμαρχος Βουλιαγμένης είναι «θέμα» γιατί τραβάει μία μία τις εκπλήξεις από το τσεπάκι του. Στ’ αλήθεια, πόσοι απ’ αυτούς που γεμίζουν σήμερα τα ψηφοδέλτια είναι νέοι, έξυπνοι, πετυχημένοι, κυκλοφορούν με «Porsche», στηρίζονται από το ΠΑΣΟΚ, μιλάνε για «επανάσταση της αισθητικής» και θα έχουν στο συνδυασμό τους τον Γιώργο Λιάγκα;

Από την Κάλλια Καστάνη

Ζέστη. Στην Ποσειδώνος οι φοίνικες μοιάζουν να βγάζουν τη γλώσσα σε ακίνητα αυτοκίνητα με φρικαρισμένους οδηγούς που οι περισσότεροι, πάω στοίχημα, θα έδιναν μισό δάχτυλο για να βρίσκονται αλλού. Κλειστά παράθυρα, air condition που δουλεύουν στο φουλ. Σε πεζοδρόμια, ταμπλό και κολόνες, οι αφίσες ιδρώνουν κάτω από το μπλε κοστούμι κάποιου «υποψήφιου». Σφιγμένο, προτεταμένο πηγούνι, στιβαρή πόζα, στριντζωμένο «σοβαρό» χαμογελάκι – ω, ναι, έρχονται εκλογές!

Ο candidate Δημήτρης Τζιώτης δεν έχει βγάλει αφίσες. «Και δεν θα βγάλω» λέει και γελάει, μουρμουρίζοντας κάτι περί «παλαιού τύπου εκστρατειών» που «μολύνουν  το περιβάλλον». Σε κάθε περίπτωση δεν χρειάζεται να ανησυχεί, τίποτα γύρω ή πάνω του, από το λιτό, με αφαιρετικό design γραφείο με τη απίστευτη θέα στο Σαρωνικό μέχρι το casual look του «χαλαρού» τεχνοκράτη (πουκάμισο, σκισμένο τζιν και sneakers) δεν είναι «παλαιό» ή «τυπικό». Το αντίθετο. Ο κύριος Τζιώτης είναι ακριβώς ο άνθρωπος που δεν βρίσκεις ούτε με το ντουφέκι σε ένα πολιτικό φουαγιέ: πρώτον είναι νέος – γεννήθηκε το 1969. Δεύτερον, είναι πολύ πετυχημένος – είναι ιδρυτής και ιθύνων νους της Cleverbank, μιας από τις μεγαλύτερες εταιρίες συμβούλων στρατηγικής στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα αυτό είναι ένα από τα τρία πράγματα που ξέρω όταν «προσγειώνομαι» στο γραφείο του. Τα άλλα δύο είναι πως τα κουτσομπολιά λένε ότι μοιάζει με τον ξανθό από τη σειρά Στάρσκι και Χατς (στην παλιά βερσιόν, όταν τον έπαιζε ο David Soul) και πως οι παραπολιτικές στήλες τρελαίνονται να τον φωνάζουν «ο υποψήφιος με την Porsche».

Τον ενοχλεί αυτό; Του παίρνει τριάντα δευτερόλεπτα για να απαντήσει. «Όχι. Νομίζω πως είναι πάρα πολύ σημαντικό για έναν άνθρωπο που ασχολείται με την πολιτική αυτό που έχει να το έχει κατακτήσει από πριν». Επισημαίνω πως στην κοινή αντίληψη αν δεν έχεις να κερδίσεις δόξα, χρήμα ή λεφτά από την πολιτική, τότε είσαι περίπου ύποπτος. «Έτσι λες; Εγώ νομίζω πως αυτό ακριβώς είναι που κάνει σήμερα στα μάτια της πλειονότητας των πολιτών την πολιτική βαρετή. Το ότι, δηλαδή, το πολιτικό προσωπικό της πατρίδας μας δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των πολιτών Αλλά τα πράγματα θα αλλάξουν με τη δική μας γενιά, στην οποία πιστεύω πολύ».

Αν διαβάσεις το βιογραφικό του, διαπιστώνεις πως ελάχιστα πράγματα είναι αφημένα στην τύχη. Γιος εύπορου επιχειρηματία, φοίτησε στο Κολέγιο Αθηνών, ήταν πρόεδρος της τάξης του ’88. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες, με ειδίκευση στις Διεθνείς Σχέσεις και τη Διοίκηση Επιχειρήσεων κα ιδίως το Marketing Management.  Έχει μεταπτυχιακό τίτλο στο εντυπωσιακό topic «Διαχείριση των Ολυμπιακών Αγώνων» και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές με Mid-Career Degree στο Fletcher School of Law and Diplomacy (το ίδιο που έχει τελειώσει και ο Κώστας Καραμανλής), Tufts University-Harvard University. Και όλα αυτά είναι πολύ εντυπωσιακά, αλλά όχι τόσο όσο το ότι μιλάει πολύ ευγενικά στους υφισταμένους του και το ότι σου απαντάει πάντα κοιτώντας σε κατευθείαν στα μάτια, κάτι που προφανώς δείχνει κάτι παραπάνω από μόρφωση. Αγωγή. Κατά τα άλλα, η πολιτική – λέει – τον γοήτευε πάντα, στην αρχή επιστημονικά, μιας και αυτό σπούδασε κατόπιν επαγγελματικά. Τώρα πλέον αισθάνεται την ανάγκη «να συμβάλω σε μια εξέλιξη που θεωρώ αναγκαίο να συμβεί στη χώρα μας. Γιατί στην Ελλάδα πρέπει να αλλάξουν πολλά: νοοτροπίες, αντιλήψεις, στρατηγική, κατεύθυνση. Πρέπει να αντιληφθούμε που πηγαίνουμε ως χώρα και ίσως να οδεύσουμε σε δρόμους διαφορετικούς. Απ’ αυτή την άποψη, το πιο ενδιαφέρον στοίχημα βρίσκεται στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Γιατί οι δυνατότητες που έχεις εδώ για να υλοποιήσεις πράγματα είναι πολύ μεγαλύτερες απ’ ό,τι στο χώρο του. Κοινοβουλίου – συν το ότι εδώ ό,τι κάνεις θα το κάνεις σε συνεργασία με τους πολίτες».

Τώρα έχει αρχίσει να μιλάει στ’ αλήθεια σαν πολιτικός και με εκνευρίζει, αλλά αυτό υποθέτω πως είναι «εγγενής αδυναμία» ενός ανθρώπου που έχει μάθει να σκέπτεται με πολιτικούς όρους. Η Cleverbank που έχει ζωή επτά χρόνια (στήθηκε μετά την επιτυχία της διεκδίκησης των Ολυμπιακών , όπου ο ίδιος ήταν διευθυντής στρατηγικής και επικοινωνίας) μπορεί να παινεύεται πως έχει στο πελατολόγιό της τους leaders στην πολιτική και τις business υπουργεία διάφορων κυβερνήσεων (Εξωτερικών, Εσωτερικών, Πολιτισμού, Τουρισμού, Παιδείας, Ανάπτυξης, Μακεδονίας – Θράκης κ.ά.) φορείς (ΕΟΤ, ΕΠΑΕ, ΟΠΑΠ), δήμους (Αθηναίων και Αρχαίας Ολυμπίας), διαφημιστικές εταιρίες, επιχειρήσεις (INFOTE, INTRACOM, Όμιλος Δασκαλαντωνάκη, Jumbo,  Όμιλος Μεταξά, Pepsico, Πλαίσιο, Παπαστράτος, IONIA) μέχρι τον Ολυμπιακό, το Ευρωκοινοβούλιο και το κόμμα του Ρομάνο Πρόντι!

Φυσικά η Cleverbank σχεδιάζει και τη δική του καμπάνια. Το «φωνάζει» το δυναμικό «διαφημιστικού τύπου» λογότυπο σε φωτεινό μπλε-πορτοκαλί «Όλοι μαζί, Βουλιαγμένη 2006», με τους κύκλους στα μηδενικά μπλεγμένους για να παραπέμπουν (;)  στην ιδέα της πετυχημένης Ολυμπιάδας. Τελικά είναι εύκολο ή δύσκολο να είσαι πελάτης του εαυτού σου; «Ας πούμε πως είναι ένα βήμα μπροστά. Το να δοκιμάσεις δηλαδή ‘επάνω’ σου αυτά που προτείνεις στους ‘πελάτες’ σου και τα οποία ενδεχομένως είναι πιο ριζοσπαστικά απ’ ό,τι είναι έτοιμοι να ακούσουν Γιατί, καλώς ή κακώς, ένας κομματικός μηχανισμός έχει κάποιες αγκυλώσεις και εμφανίζεται συχνά διστακτικός ως προς ζητήματα τα οποία η κοινή γνώμη είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει και να δεχτεί. Αυτό είναι και το μείζον το πρόβλημα της εποχής: το ότι η κοινωνία βρίσκεται πιο μπροστά από την πολιτική και η πολιτική φοβάται να πάρει το ρίσκο να εκφράσει αυτά που η ίδια η κοινωνία θέλει».

Τώρα που το λέμε, για ποιον ακριβώς «κομματικό μηχανισμό» μιλάμε; «Εμείς ζητήσαμε την υποστήριξη όλων των κομμάτων και μας τιμά πάρα πολύ το γεγονός πως πήραμε την υποστήριξη από το ΠΑΣΟΚ» διατυπώνει ΄προσεκτικά την απάντησή του. Αυτό διαμιάς τον βάζει απέναντι από τον  – περίπου ισόβιο – νυν δήμαρχο Βουλιαγμένης Γρηγόρη Κασιδόκωστα, ο οποίος μέχρι σήμερα συγκέντρωνε την άτυπη υποστήριξη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. τον φοβάται; Γελάει. ‘Ο κύριος Κασιδόκωστας είναι εξαιρετικός αντίπαλος. Μην ξεχνάς πως εκλέγεται στη Βουλιαγμένη την τελευταία εικοσαετία, δηλαδή περίπου το ένα πέμπτο σου αιώνα. Αυτό όμως κάνει και την όλη ιστορία πιο ενδιαφέρουσα και προκλητική». Ο ίδιος από πότε μένει στη Βουλιαγμένη; «Τα τελευταία πέντε- έξι χρόνια. Αυτό όμως δεν έχει και τόση σημασία, γιατί εμείς οι Βουλιαγμενιώτες πιστεύουμε πως ζούμε στην πιο όμορφη περιοχή της γης ολόκληρης, αυτή είναι μια τρέλα που μας χαρακτηρίζει όλους. Και αυτούς που γεννήθηκαν εδώ και όσους επέλεξαν να ζήσουν σε αυτό τον τόπο».

Το επιβεβαιώνει ευθύς αμέσως αρχίζοντας ένα μακροσκελή μονόλογο για το πόσο η Βουλιαγμένη μπορεί να γίνει μια πόλη – κόσμημα, για το πως πρέπει να βελτιωθούν οι υποδομές και οι υπηρεσίες της, να διατηρηθεί το φυσικό της κάλλος κ.λπ. κ.λπ. Πάω που έχω αρχίσει να βαριέμαι και να σκέφτομαι «ΟΚ. Ακόμα ένας τύπος που θέλει να αλλάξει τον κόσμο από το γραφείο του», ρίχνει μπροστά μου ένα δοκίμιο προεκλογικού σχεδίου και πραγματικά εντυπωσιάζομαι: από τη μία μια φωτογραφία της Λίμνης Βουλιαγμένης όπως είναι σήμερα – ψιλομίζερη και πνιγμένη στο μπετόν – και από την άλλη μια virtual απεικόνιση αυτού που έχει στο μυαλό του έξω τα αυτοκίνητα, γρασίδι στη θέση του τσιμέντου, φοίνικες, ένα κομψό, ανακαινισμένο κέντρο υδροθεραπείας. «Αυτό είναι κάτι που μπορούμε να αποκτήσουμε με ελάχιστο κόστος. Το μόνο που κατ’ ουσίαν κάνουμε είναι πως αφαιρούμε το μπετόν και το κάνουμε πράσινο. Το τσιμέντο και αυτή η μορφή ανάπτυξης είναι παρωχημένη, η Ελλάδα οφείλει στο σύνολό της να κινηθεί σε διαφορετική κατεύθυνση. Η Βουλιαγμένη, γενικά, δεν χρειάζεται μεγάλα έργα. Χρειάζεται ‘χειρουργικές’, απλές και έξυπνες παρεμβάσεις. Εμείς, πχ., σχεδιάζουμε ένα πλαίσιο τέτοιων παρεμβάσεων, οι οποίες θα ενώνουν το σχολείο, τα γήπεδα, τους ναυτικούς ομίλους, τις ξενοδοχειακές υποδομές, το νέο θέατρο που θα προτείνουμε να δημιουργηθεί, το νέο κλειστό γυμναστήριο, το νέο κλειστό κολυμβητήριο τη νέα εκκλησία τη Λίμνη και το υδροθεραπευτήριο σε ένα ενιαίο δίκτυο που θα συνδέεται με πεζόδρομους. Θέλουμε μια πόλη για να περπατάς, μια πόλη ανοιχτή στη θάλασσα, χωρίς κάγκελα, μια πόλη που θα ενδιαφέρεται για την ευζωία και την υγεία των πολιτών».

Παρατηρώ πως αυτό, γενικά, δεν απέχει και πολύ από την πολιτική Κασιδόκωστα. Διαφωνεί. «Από την σημερινή δημοτική αρχή λείπει παντελώς το σχέδιο για την αντιμετώπιση των σύγχρονων κινδύνων. Με ρωτάς τι μας χωρίζει; Μας χωρίζουν πάρα πολλά και διαφέρουμε σε πολλά. Είμαστε καταρχήν αντίθετοι στις αξίες και τις αρχές που πιστεύουμε.  Όχι κομματικά, πολιτικά. Πάρε το θέμα της συμμετοχής για παράδειγμα, που  για μένα είναι η ουσία της δημοκρατίας και της πολιτικής. Αυτή τη στιγμή ζούμε σε ένα δήμο, όπου υπάρχει, σε μεγάλο βαθμό, αυταρχισμός στον τρόπο διοίκησης. Εμείς έχουμε άλλο όραμα για τον τρόπο λειτουργίας αυτής της πόλης. Θέλουμε μια πόλη όπου το ήθος των αρχών θα προσδιορίζει και το ήθος και των αρχομένων, και αντίστροφα. Ξέρεις, έχει στ’ αλήθεια εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε αν θα μπορέσουμε να οραματιστούμε στην εποχή μας μια ιδανική πολιτεία…».

Τώρα πια, έχει στ’ αλήθεια αρχίσει να με μπερδεύει το πως από τον Πλάτωνα και την επανάσταση της αισθητικής μπορεί και πηδάει στους ξέχειλους κάδους με τα σκουπίδια, τη  έλλειψη πεζοδρομίων και τους Βουλιαγμενιώτες που αναγκάζονται να φεύγουν γιατί το κόστος ζωής στο δήμο παραείναι υψηλό. Περιορίζομαι σε κάτι σχετικά ακίνδυνο: Τι κάνει όταν δεν δουλεύει; «Όχι και πολλά, αλλά αυτό που κάνω δεν το βλέπω σαν δουλειά. Ταξιδεύω, αθλούμαι. Αγαπώ πολύ το ποδόσφαιρο». Είναι όπως ομολογεί, Παναθηναϊκός από κούνια, αυτό είναι ίσως και το μόνο κοινό που έχει με τον «εχθρό» Κασιδόκωστα. «Κανένας εχθρός. Εμείς σεβόμαστε την ιστορία του Δήμου και τους αντιπάλους μας. Πιστεύω πως δεν θα χρειαστεί να ανεβάσουμε τους τόνους για κάτι που ο κόσμος θα κατανοήσει πολύ εύκολα».

Αλήθεια, θα συνεχίσει να κυκλοφορεί με Porsche; «Βεβαίως. Σε καμιά περίπτωση δεν θα αλλάξω αυτό που είμαι. Οφείλω να είμαι αληθινός και πραγματικός σε κάθε έκφρασή μου. Δεν είμαι πολιτικάντης ούτε κυνηγάω καμία καρέκλα. Έχω την πεποίθηση πως κάθε νέος στην ηλικία μου θα ήθελε να έχει ένα γρήγορο ωραίο αυτοκίνητο όταν το έχει κατακτήσει μέσα από τη δουλειά του. Πολλοί μου είπαν πως ‘ίσως κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας θα έπρεπε να αλλάξεις αυτοκίνητο’. Όχι λοιπόν δεν κοροϊδεύω κανέναν. Θέλω να με τιμήσουν οι συμπολίτες μου γι’ αυτό που είμαι’.

Τον αφήνω με μια βιαστική χειραψία στην πόρτα. Οι εκλογές έρχονται και αυτός έχει 5.000 πρόσωπα να δει, άλλα τόσα χέρια να σφίξει, όσοι και οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι του δήμου του. Χαμογελάει σχεδόν νοσταλγικά. «Το ήξερες πως ο Πλάτωνας λέει ότι ο αριθμός των πολιτών στην ιδανική πολιτεία πρέπει να είναι 5.040». Ξαφνικά δείχνει πολύ νέος. Σκέφτομαι «Μα ποιος ανόητος είπε ότι μοιάζει με τον Χατς».

0 Shares
Μπορεί, επίσης, να σας ενδιαφέρουν...
Βουλιαγμένη

ΡιβιέραΈγκλημα στη Βουλιαγμένη

Η Βουλιαγμένη, το πιο όμορφο προάστιο της Αθήνας, καταστρέφεται μπροστά στα μάτια μας. Το πρόγραμμα της Χούντας να…